κρυπτός

-ή, -ό (AM κρυπτός, -ή, -όν) [κρύπτω]

1. αυτός που μένει αφανής, κρυμμένος, κρυφός, μυστικός (α. «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον» β. ἐπεποίητο γὰρ οἱ κρυπτὴ διῶρυξ ἐκ τῆς ἀκροπόλιος φέρουσα ἐπὶ θάλασσαν», Ηρόδ.)

2. φρ. «ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ» — εντελώς κρυφά

μσν.

το ουδ. ως ουσ. τὸ κρυπτόν

τα απόκρυφα μέρη τού σώματος

μσν.-αρχ.

1. αυτός που βρίσκεται βαθιά

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ κρυπτά

τα μυστικά

αρχ.

1. απατηλός (ἐν ἀγγέλῳ γὰρ κρυπτὸς ὀρθοῡται λόγος», Αισχύλ.)

2. το αρσ. ως ουσ. ὁ κρυπτός

ο μεταμφιεσμένος κατάσκοπος

3. το θηλ. ως ουσ. ή κρυπτή

α) σώμα κατασκόπων τού κράτους τους οποίους μεταχειρίζονταν οι Αθηναίοι στις υποτελείς πόλεις

β) η μυστική αποστολή στην οποία υποβάλλονταν οι νέοι τής Σπάρτης για σκληραγωγία, η κρυπτεία

4. φρ. «τὸ κρυπτὸν τῆς πολιτείας» — ο μυστικός χαρακτήρας τών (σπαρτιατικών) οργανώσεων

5. φρ. «κρυπτὰ ἥβα» — έφηβος που κρύβεται (Ευρ).

επίρρ...

κρυπτώς (AM κρυπτῶς)

κρυφά, μυστικά.